Kazali na siebie czekać aż pięć lat, ale wracają w wielkim stylu - z płytą, na której niemal każdy kawałek to materiał na wielki hit. Bracia Golec zmienili się, dojrzeli i nagrali album najlepszy z dotychczasowych. Wydaje się, że powstał on na bazie sprawdzonych składników, tych samych, które wyniosły 10 lat temu ich debiutancki krążek na szczyty list przebojów. Ale to pozory. . . Ta płyta pokazuje, że Golec uOrkiestra poszła krok dalej, zarówno pod względem aranżacyjnym, jak i kompozycyjnym. Rewelacyjna - tym razem dużo bardziej nośna - sekcja dęta, muzycznie wysmakowane góralskie wtręty (zaaranżowane jednak całkiem inaczej, niż do tej pory), wyszukana perkusja i liczne nawiązania stylistyczne, genialnie zagrane i zaśpiewane - a wszystko to zaprawione typową dla Golców pozytywną energią, poczuciem humoru i łobuzerskim puszczaniem oka. Bracia bawią się muzyką, a jednocześnie jakby od niechcenia produkują same przeboje, z których każdy dopracowany został pod względem aranżacyjnym co do najdrobniejszego szczegółu. "Góralskiego tanga" łączącego zawadiackie zaśpiewy ze skrzypcami i akordeonem nie powstydziłby się sam Carlos Garder, obok niego elektryzująco szalone bałkańskie "Czar mi daj", czy niespotykanie na muzycznym rynku czarno swingująca trąbka w stylu Amstronga ("Wujek Louis Song". . . )Chwila wytchnienia przy przepięknej "Kołysance dla Tosi" napisanej dla córeczki Łukasza i Edyty Golców. Za chwilę zaś humorystyczne "Koniakowskie stringi", a potem jeszcze przebojowe, naładowane pozytywną energią "Pięknie jest". Ta płyta nie ma słabych momentów. Choć tak bardzo zróżnicowana - Piątka udowadnia, że pięć lat milczenia Golec uOrkiestra wykorzystała do maksimum. Strach pomyśleć, co będzie przy szóstce. . . (EMI)