Spoglądam na siebie

Zwlekałem z zakupem tego deluksiaka chyba najlepszej płyty Uriah Heep, bo odstraszało mnie zamieszczone w ofercie zdjęcie okładki. Oczywiście muzyka jest najważniejsza, ale skoro w dzisiejszych czasach wciąż należymy do osób kupujących nagrania krążkowe, zwracamy również uwagę na jakość grafiki opakowania, będącej integralnym elementem każdego albumu. Mój bastion niepewności runął ostatecznie w wyniku zmasowanego ataku obniżonej ceny (24,99) i przedświątecznej promocji (3 za 2), która tę supercenę jeszcze bardziej uszczupliła.
Uśmiecha się teraz do mnie osobliwy digipak dwupłytowej edycji „Look At Yourself” (2017), a właściwie moje impresjonistyczne odbicie, bo zewnętrzne pola opakowania są odblaskowe i właśnie dlatego nie można wiernie zeskanować tytułowej strony. Niewtajemniczonym wyjaśniam, że jest to nawiązanie do lustrzanego efektu centralnej części okładki historycznego winyla, także z możliwością uzyskania obrazu krzywego zwierciadła poprzez lekkie naciśnięcie brzegów kciukami. W rękawie okładki znajdziemy natomiast broszurkę, zawierającą między innymi teksty piosenek.
Jeśli chodzi o muzykę, z przyjemnością powracam teraz do utworów, których z pojedynczymi wyjątkami nie słuchałem przez czterdzieści parę lat, w czym spora zasługa bardzo dobrze zremasterowanego oryginału albumu na pierwszym dysku. Stare płyty mają bowiem tę właściwość, że jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki przywołują mnóstwo wspomnień z czasów młodości, zatem starszych słuchaczy czeka sentymentalna podróż, z przywołaniem wielu zapomnianych zdarzeń, miejsc i twarzy. Warto też sięgnąć po trwający blisko 80 minut drugi krążek z remiksami materiału wypełniającego „Look At Yourself” i nagraniami, których nie zamieszczono na tym albumie. Polecam.